Nico Teijken: 'Ik zie altijd brandende mensen voor mij ’s nachts'

Nico Teijken: 'Wij waren aanvulling voor de 7 december divisie. We werden een gevechtsbataljon. Ik werd ingezet bij een carrierbataljon. We kregen carriers met brens erop. Daar moest je als mitraillist achter. We werden al gauw ingezet. De politionele acties braken uit. Op de eerste dag gingen wij van Soerabaja naar Malang. Dat was net veroverd. Wij moesten de weg vrijhouden. We gingen uit Soerabaja weg en kwamen in Lawang aan. Daar kwamen we op een post, waar ze iemand nodig hadden om bloed te geven. Ik heb bloedgroep O, dus ik werd eruit gehaald. Ik moest naast een gewonde liggen om bloed te geven. Als compensatie kreeg ik een ei en toen konden we weer verder. Dat was geen prettig ritje. Onderweg waren alle huizen van de Europeanen in brand gestoken. Er lagen zelfs lijken van chinezen in waterputten. De kerkhoven waren geschonden. Alle grafstenen waren vernield.

In Singosari hebben we de nacht doorgebracht. Op de weg hebben we een soort stelling gemaakt. In bed hoorden we de ploppers roepen: “Hollandse honden!” en “merdeka!”, vrijheid. Ze hebben verder geen aanval gedaan. De volgende dag moesten we net voorbij Singosari een brug over een riviertje over. Wij zaten eerst in de eerste carrier, maar toen moest sergeant Hettema in de tweede carrier voorop gaan rijden, omdat hij sergeant was. We hebben gewisseld en gingen achter hem aan. Toen reed die carrier op die brug op een mijn. De carrier vloog in de lucht. Het was een hele zware mijn. Sergeant Hettema lag op de weg, helemaal uit elkaar. Hij was op slag dood. De andere twee, Boorman en Bijl, kwamen brandend uit de carrier. Ze riepen om hun moeder en God.

Ik heb alles zien gebeuren. Het was heel rot. We hebben ze op de grond gegooid en gerold, hun kleding geprobeerd uit te trekken. Later kwam er een vrachtwagen waarmee ze naar het hospitaal in Soerabaja zijn gebracht. Ze hebben ontzettend pijn geleden. Twee en drie dagen later zijn ze overleden. Hettema heb ik nog geblust met water, tenminste het stuk wat er nog van hem over was. Hij lag helemaal uit elkaar geslagen. Hij heeft eigenlijk de beste dood gehad van die drie. Ik heb er nachtmerries aan over gehouden. Ik zie altijd brandende mensen voor mij ’s nachts. Nadat mijn vrouw 6 jaar geleden is overleden, is dat alleen maar erger geworden.

Later kwamen we op een post in de bergen, in Nongkojajar. Dat hebben we bezet, omdat ze zeiden dat daar nog Europeanen zaten, maar het bleken Indische Nederlanders te zijn. Het was helemaal in brand gestoken. Het hotel was verwoest. Een paar huizen stond er nog. Daar gingen we naar toe. Er werd opengedaan door een blanke, die zei: “Gott sei Dank, das Sie hier sind!” Hij sprak dus Duits, want hij was van een U-boot bemanning. Ze waren de bergen ingevlucht en hielden zich schuil in die huizen. Dus wij maakten die U-boot bemanning krijgsgevangen. Haha. Wij waren helemaal ingesteld op Maleis en dan krijg je ineens Duits te horen! We hebben ze mee naar beneden genomen, naar de post.

De voorraadweg naar Malang moest beveiligd worden. Op een gegeven moment gingen wij met twee carriers naar beneden toe. We kwamen bij een kampong. Daar hebben we wat kokosnoten gekocht om onze dorst te lessen. Ik zat eerst de voorste carrier. Daar ben ik helemaal op de achterste carrier gegaan, om een praatje te maken. Toen hebben we een klein eindje gereden en reed die voorste carrier op een mijn. Gerrit de Jong raakte dodelijk gewond. Dat was nog niet zo lang na dat andere geval. Ja, ik ben een paar keer aan de dood ontsnapt.'