Jan van Dijk: 'Er was helemaal geen protest tegen onze uitzending naar Indië'

Jan van Dijk: 'Ik moest op 1 juli 1947 opkomen in de Westenbergkazerne in Schalkhaar. Eerst kregen we allemaal een infanteristenopleiding van zes weken. Daarna volgde een specialisatie voor een bepaald onderdeel. Daarvoor moesten we een test doen. Ik had alleen lagere school, maar ik scoorde op wiskunde beter dan sommige jongens die de ulo hadden gedaan. Daarom werd ik ingedeeld bij de mortiersectie. Daar moest je goed en snel kunnen rekenen om de mortier goed in te stellen. We vormden een mortiersectie met twee 3-inch mortieren. Als mortiersectie waren we ingedeeld bij de ondersteuningseenheid.

Eigenlijk was er helemaal geen protest tegen onze uitzending naar Indië. Je ouders waren goede burgers. Je moest gewoon de wet volgen. De meeste jongens waren gezagsgetrouw. Als jongens onder elkaar was het eigenlijk ook wel weer een avontuur. Hoe gek dat ook klinkt. Er waren er wel wat die op het laatste moment nog afhaakten. Die jongens hadden vaak verkering. Dan begon het meisje te zeuren en deden ze de raarste dingen. Wij hadden ook een jongen uit Bergentheim. Die was zo fanatiek met de opleiding. Maar toen het er op aankwam, wou hij niet mee. Hij moest bij de pelotonsarts komen. Die greep hij toen aan. Ik zeg: “Wat heb je nou gedaan?” “Hij heeft het boordje andersom zitten”, zei hij. Toen werd hij afgekeurd. “Sodemieter maar op, we hebben toch niets aan jou.” Zijn neef evenzo. Wij keken daar anders tegenaan: “Die klootzak hoeft ook niet mee!” Zo werd er dan over gesproken.

Bij 5-5 RI zaten vooral jongens uit Twente, maar ook wel uit Salland en de Achterhoek. We spraken allemaal plat met elkaar, vooral als dienstplichtigen. Sommige officieren kwamen wel uit Holland. Die zeiden dan: “We verstaan er niets van.” Maar dat was natuurlijk ook onze bedoeling. Als we orders kregen enzo spraken we natuurlijk wel Hollands. Op een gegeven moment kregen we een kantinewagen van de gemeente Enschede met het Twents ros als logo. Toen zijn wij dat ook als bataljon gaan voeren. Daarom hadden ze het ook wel over het Twentse bataljon. Bij begrafenissen werd naast de Nederlandse vlag ook de Twentse vlag gebruikt. Van die vlag hebben we later in Nederland ons vaandel gemaakt. Soms werd ook het Twents volkslied wel gezongen. Ik kom dan wel uit Salland, maar vond dat prima. Salland en Twente verschillen niet veel van elkaar.'